Wat jarenlang scheef groeide kan je niet in 1 ruk terug rechtzetten.

En het is trouwens de vraag of dit überhaupt nodig is...​

Alles verandert continu, dus ook jij.
Je dromen en wensen en ambities veranderen continu. 
Je omgeving, je mogelijkheden veranderen ook continu.

Wat je nu nodig hebt is misschien helemaal iets anders dan wat je dacht nodig te hebben 10 jaar geleden.
Ik dacht heel lang dat ik pas gelukkig zou kunnen zijn wanneer ik kinderen had.
Wist ik veel toen dat het geen goed idee is om je geluksverwachtingen in hun handen te leggen.
Of in de handen van je partner... (ja ja been there done that... en betrap me daar nu nog af en toe op... hihi)

Ook een goeie job, lees een job met grote verantwoordelijkheden en een goed salaris, een job met aanzien, stond op mijn lijstje van wat er mij gelukkig zou maken.
En ik ben daar dan ook actief op zoek naar gegaan.
Misschien wel te actief.​

De wijde wereld trok ik in letterlijk en figuurlijk.
Ambitieus als ik was, werkte ik op mijn 28ste voor een Parijs bedrijf en ging ik met het vliegtuig naar mijn klanten. 
Mijn ambitie zorgde ervoor dat ik me in allerlei bochten wrong.
Steeds verder en steeds hoger. Ik ging er letterlijk helemaal van scheef groeien. 
Tot op de dag dat ik mijn eerste grote crash meemaakte... letterlijk. Ergens tussen Frankrijk en Zwitserland botste ik frontaal tegen een afscheidingsmuur langs de autostrade. Ik werd wakker in een ziekenhuis in Zwitserland onder een heerlijk donsdeken met zicht op de besneeuwde bergtoppen in de verte en toen pas, toen ik verplichte platte rust had, kon ik eindelijk dat stemmetje in mijn hoofd horen: DIT KAN ZO NIET VERDER.
Er moest iets fundamenteels veranderen in de manier waarop ik in het leven zou gaan staan.

Het heeft zeker nog jaren geduurd om uit te zoeken wat het dan precies was dat ik anders wilde en hoe ik dat ging aanpakken. Maar voetje voor voetje, laagje na laagje, ervaring na ervaring bleef ik trouw zoeken en ontdekken.
Ik kwam, en kom nog steeds, elke dag dichter bij wie ik in essentie ben en wat ik te doen heb om mijn leven op een authentieke en zinvolle manier vorm te geven, zonder mezelf en de anderen voorbij te hollen.

Het leven is een dans.
Een verbindende dans tussen datgene wat je van binnenuit en van buitenaf aangereikt krijgt.
Soms verloopt het moeizaam, soms gaat het als vanzelf. 
Op mijn manier zal ik altijd blijven dansen ondanks of dankzij de stormen en beperkingen die nu eenmaal ook bij het leven horen.
​













​





​Hoe ziet jouw dans eruit?
Kan je voldoende intunen op jouw lichaamsritme? ​

---