 Wanneer je groeit in je leven als kind, als jong volwassenen, als moeder, als persoon,... dan ben je eigenlijk continu aan het leren. You live you learn, you love you learn, you cry you learn..... dixit Alanis Morissette. Een leerproces is iets dat gaat met vallen en opstaan. En ja dat doet soms pijn. De pijn hoort erbij. Het heeft een functie. Bovendien heeft echt groeien vaak te maken met afscheid nemen en daar zijn we niet altijd op voorbereid. Ik herinner me nog als kind mijn eerste afscheidssituaties.
- het overlijden van de stokoude buurvrouw waar ik als kind heel vaak stoemp ging eten. Ik hield zo van die rust en het observeren van de aandachtige handelingen bij het snijden van de aardappelen, het opwarmen van het water en de iets of wat weeïge geur die rond oude mensen hangt. En toen was ze er niet meer. Loa. Zo noemde ik haar. Ik herinner me nog dat het een issue was voor mij of ik wel of niet naar de begrafenis kon. En dat ik dat heel graag wou omdat ik dacht dat ik daar dan afscheid zou kunnen nemen van haar. Maar ze was gewoon weg. - het plotse overlijden van mijn hond, overreden door een auto, althans dat denk ik nu nog steeds want mijn ouders hebben me er nooit het fijne over durven/willen/kunnen vertellen inner tijd. Ook Cassius was gewoon ineens niet meer. - de meest ingrijpende gebeurtenis rond afscheid is zeker wel de echtscheiding van mijn ouders die gepaard ging met een voor mij veel te snel weg uit het huis gerukt worden. Ik herinner me nog dat mijn buurmeisje Igna nog rap aangesneld kwam met, in een kartonnen doos, een konijn als afscheidscadeautje. Ik begreep er allemaal niets van. En kan me niets meer herinneren van de autorit. Wanneer een afscheid keer op keer mentaal maar niet emotioneel ondersteund wordt (en dat gebeurt nu eenmaal in onze maatschappij, zelfs vaker dan je denkt), dan creëer je willens nillens een soort onwennigheid bij het proces van afscheid nemen. Nochthans is het 1 van de meest voorkomende processen in een mensenleven. Afscheid nemen. Het is zelfs ons uiteindelijke lotsbestemming als mens. Bovendien, Er is maar 1 ding dat altijd hetzelfde blijft en dat is dat alles verandert. En dat is een bron van stress. De oorzaak ook waarom controle en perfectionisme zo'n grote rol spelen in ons leven. Maar perfectionisme is een illusie. Het is een goed bedoelde maar onaangepaste strategie van ons brein om om te gaan met de onvermijdelijk stress/pijn/ongemak die bij het leven en het leren hoort. In dit filmpje legt Rabbi Dr. Abraham Twerski uit wat hij leerde van kreeften wanneer het gaat over de transformatieprocessen in het leven. The stimulus to the lobster to be able to grow, is that it feels unconfortable. Stress/pijn of ongemak zijn dus belangrijke signalen die als functie hebben om je groeiproces te helpen sturen. Hoe kan je jezelf nu ondersteunen in je groeiprocessen? - ontwikkel zelf-empathie - omring je met de juiste mensen - leer/experimenteer in een veilige omgeving - bepaal je koers en ga aan het stuur zitten van je volwassen leven - beloon jezelf voor elke kleine stap die je zet Opmerkingen zijn gesloten.
|